پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

سال های سال است که حوزه مدیریت اجرایی کشور دچار بحران مشروعیت مدیر ناشی از بی صلاحیتی ها، عدم شایسته سالاری و محفل گرایی سیاسی و باندبازی شده و سیاسیون با برچسب های تاریخ گذشته و به فساد رسیده جناح راست و چپ، قصد توجیه و ماست مالی این بحران را دارند. در برخی از حوزه ها نظیر اموزش و پرورش و آموزش عالی، شدت تخریب این بحران به حدی است که آینده بینانسلی کشور را تحت تاثیر قرار می دهد. نگاهی به وضعیت معدلی دانش آموزان، خود گویای بخشی از واقعیت پشت و روی پرده است. آیا وقت پاکسازی نظام اداری کشور از بی صلاحیت ها و کم صلاحیت های مدیریتی فرا نرسیده است؟ یادمان نرود که پهلوی دوم ، دو ضربه سخت را از توسعه نامتوازن و تندروی ها و پلشتی هسته سخت( سلیقه محوری،تفسیر به رای قانون و خود بزرگ تر از سیستم بینی و فساد اقتصادی حوزه امنیتی) خورد. سوال ما از رئیس جمهور عزیزمان این است که بنظر شما با توانمندی مدیریتی موجود در وزارت آموزش و پرورش ، می توان رسالت توسعه ای و تمدنی پذیرفت؟ با کدام مجوز شرعی، قانونی و اخلاقی، باید با خودمان تعارف کنیم؟

آلودگی هوا، سرمای زیاد و بی‌سابقه، بارش برف و باران سنگین و شدید، اغتشاشات، گرد و غبار، بازی‌های تیم ملی در جام‌جهانی و اتفاقاتی نظیر این‌ها همه دلایلی بوده است که باعث شده در همین حدود ۴ ماه از آغاز سال تحصیلی جدید، کمتر روزی را در کشور داشته باشیم که مدرسه‌ای در یکی از شهر‌ها یا در بسیاری از شهر‌ها تعطیل نبوده باشد و این یعنی یک ضربه کاری دیگر بر پیکره نحیف نظام آموزش کشور در این بلبشوی آموزش بعد از کرونا و بی‌عدالتی‌های آموزشی که روزبه‌روز درحال گسترده‌تر شدن و بیشتر شدن است.

به شکل محسوسی حجم کتب درسی در سال‌های اخیر کاهش داشته است. پرسش اینجاست آیا این کاهش به یادگیری دانش آموزآن لطمه می‌زند؟

سواد چیست؟ شاید اگر این سوال را از هر کسی بپرسید یک پاسخ ساده به شما بدهد: «توانایی خواندن و نوشتن». این تعریف از مفهوم سواد، قدمتی ۱۰۰ ساله دارد. اما آنچه در دنیای امروز از آن با عنوان سواد یاد می‌شود فاصله زیادی با این تعریف سنتی دارد. براساس آخرین تعریفی که سازمان یونسکو از سواد ارائه کرده است فردی با سواد محسوب می‌شود که با استفاده از انواع ۱۲ گانه سواد بتواند در زندگی پیرامونش تغییر به‌وجود بیاورد. با نگاهی به آنچه که در نظام آموزش و پرورش ما می گذرد تفاوت میان استانداردهای بین المللی و نظام تعلیم و تربیت ما غیر قابل انکار است. سوال اینجاست. چرا در آموزش و پرورش ما چیزی فراتر از خواندن و نوشتن به دانش‌آموزان یاد داده نمی‌شود و دانش‌آموزان ما به کلی از معانی جدید سواد دور مانده‌اند؟